Veel laaggeschoolde jonge werkzoekenden missen de basisvaardigheden om vlot een plek op de arbeidsmarkt te vinden. Met ervaringsgerichte trainingen wil het Tavistock Institute of Human Relations, een Brits opleidingsinstituut, daar iets aan doen. Dat vertellen medewerkers Mannie, Rachel en Elyce.

Mannie Sher: “Onze trainingen passen in een technische opleiding van het MidKent College. Daar worden laaggeschoolde jongeren opgeleid tot bijvoorbeeld lasser. De eerste vier weken van hun opleiding volgen ze één dag per week een van onze trainingen; daarna doen ze een stage van acht weken in een bedrijf, waarin wij hen intensief opvolgen. We zijn net begonnen aan de vierde groep cursisten.”

Rachel Kelly: “Die worden geselecteerd door jobcoaches van het departement Werk en Pensioenen. Het gaat meestal om NEET-jongeren: Not in Education, Employment or Training. Een uitdagende doelgroep.”

Mannie: “We willen hen vooral soft skills bijbrengen. Dingen als teamwork, veerkracht, op tijd komen, instructies volgen, het gezag van een baas of mentor accepteren, je plek vinden in een groep... Daar hebben ze grote moeite mee. De meesten zijn schoolverlaters met een problematische thuissituatie en een laag zelfbeeld. Daardoor saboteren ze keer op keer hun eigen kansen. Ze hebben gewoon té vaak te horen gekregen dat ze tekortschieten.”

Elyce Cole: “Bij het Tavistock Institute werken we met Experiential Learning: ervaringsgericht leren door te kijken naar je eigen gedrag. We zetten geen leraar voor de klas, maar vertrekken vanuit de cursisten zelf. Zo hebben we een oefening waarin we hen opdelen in kleinere groepjes, die samen een taak krijgen. Maar we zeggen er niet bij hoe ze die moeten aanpakken. Soms zie je dan spontaan één of twee leiders naar voren komen, soms wordt het leiderschap verdeeld over de groep. Da’s ook hoe het in een reële werksituatie gaat, dus daar leren ze van. Na afloop vragen we hen om stil te staan bij hoe ze de groep - en hun eigen rol daarin - ervaren hebben.”

Mannie: “De eerste keer dat we de opleiding organiseerden, was de groep eigenlijk te groot – zowat 25 mensen. Er ontstond een negatieve dynamiek, er zijn zelfs deelnemers opgestapt. We hebben de groepen dan kleiner gemaakt en we zijn ook anders gaan werken. Deze jongeren zijn verlegen, bang om afgewezen te worden, om niet gehoord te worden... Het is niet voldoende om ze manieren aan te reiken om daarmee om te gaan, hebben we gemerkt. Je moet zoeken hoe je ze kan laten praten over en laten leren van hun vroegere ervaringen. Daar gebruiken we allerlei speltechnieken en groepsactiviteiten voor.”

Rachel: “Toch blijft het uitdagend. Een opleiding van 12 weken is eigenlijk te kort - dat blijkt ook uit Europees onderzoek. Je zou 12 maanden voor follow-up moeten zorgen, in kleine groepjes of zelfs één op één. Da’s natuurlijk erg arbeidsintensief. Maar alleen zo kan je deze moeilijke groep 360 graden steun geven, in alle aspecten van hun leven. Dat is de enige manier om écht vooruit te gaan.”